تلخ ترین جمله‌‌‌ای که میتوانم تصور کنم. بدون شک همین است، جان پدرکجا استی؟
مهم نیست پدر چند بار به گوشی موبایل بچه اش زنگ باشد. چند بار تا ته ماجرا را رفته است و باز شماره‌ی بچه اش را گرفته باشد فقط به این امید، به این کور سو امیدی که شاید بچه اش، بچه اکش از سر سرخوشی جوابش را نداده است و هنوز زنده است. فقط زنده باشد. فقط زنده باشد. چه استیصالی دارد این سه کلمه. دستانی که هیچ کاری از دستشان بر نمیآید. دل آشوب است. صاحب دل مثل مرغی سر کنده خودش را به همه جا میکوبد که شاید خبری بیابد.
جان پدرکجا استی؟ تو چه میدانی با نبودت بر پدر چه خواهد گذشت؟
چه تلخی‌هایی که ما زندگی کردیم. از عکسهای عروسی آرش و پونه، از لنگ کفش قرمز دخترک مسافر، از عروسکی که در لاشه‌های هواپیمای سقوط شده دیدیم. و چه تلخی‌هایی که میدانیم هستند و فقط ما ندیدیمشان. ندیدنِ ما چیزی از تلخی اشان کم نکرد. هنوز رنگین کمان برای ما معنایی دیگر دارد و هنوز دخترکان پر از شور زندگی که اسیر دستان سرد خاک شدند، ما را شرمنده‌ی زنده بودنمان میکنند. هر یک از آنها جانِ پدری بودند، نورِ چشم مادری بودند.
هنوز تا دخترک موبایلش را از میان خاک و خون بردارد و جواب پیام پدرش را بدهد، تا هواپیما بر زمین بنشیند و مسافرینش موبایل‌ها را روشن کنند و پیام بدهند، به چشم‌های به راه پیام بدهند که ما رسیدیم.....تا پیام بدهند ما رسیدیم ...... هنوز ما چشم به راهیم و این تلخی را پایانی نیست ..... شرم ..... شرم باد بر این روسیاهانِ تاریخ
+ جانِ پدر کجااستی، مربوط است به پدری در کابل و هواپیما و مسافرینش که هنوز در راه هستند مربوط است به ایران و هزاران غصه‌ی نانوشته‌ی دیگر مربوط است به این نقطه از کره‌ی زمین